Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ (Ηράκλειτος)

Γιατί πονάει ο θάνατος; Γιατί ατενίζουμε το τίποτα και τρέμουμε; Καταρχήν θα μπορούσαμε να ήμασταν ανόργανη ύλη , βράχος , υδρόθειο στον πλανήτη Ποσειδώνα , ρηγόλιθος στη Σελήνη , ψυχρό μοριακό νέφος στον γαλαξία. Όμως είμαστε ζώντες οργανισμοί σε έναν πλανήτη με βιώσιμες συνθήκες. Τύχη;; Ξεκάθαρα! Αν ημασταν ιοι μυκητες μονοκύτταροι μικροοργανισμοί η γέννηση , η ζωή και ο θάνατος θα ήταν μια διαδικασία χωρίς συνειδητότητα του φαινομένου . Αν ήμασταν εφήμερα έντομα κουνουπάκια μυγάκια θα αντιλαμβανόμασταν για λίγες μέρες το «είναι» αλλά η ανάγκη επιβίωσης και αναπαραγωγής θα μας κατάτρεχε τον λίγο χρόνο της ύπαρξής μας. Αν ήμασταν θηλαστικά , ερπετά , πτηνά θα βιώναμε εντονότερα τις στιγμές . Όμως ο υψηλότερος βαθμός νοημοσύνης ο πολυσύνθετος εγκέφαλός μας με πλουσιότερη νευροδιαβίβαση πληροφοριών εμπλουτίζει την κάθε στιγμή εντονότερα από οποιοδήποτε άλλο πλάσμα όπως η γέννηση , η βρεφική ηλικία , η παιδική ηλικία, τα πρώτα λακτίσματα , η αποκωδικοποίηση νοημάτων , η ενσωμάτωση σε ομάδες , κοινότητες και η ωριμότητα και η ενσυνειδητότητα της υπαρξής σου. Οπότε σκέψου σαν να είσαι χώμα , σαν άβια ανόργανη ύλη γιατί ήσουν και θα γίνεις ανόργανη ύλη. Σκέψου να σου δινόταν η δυνατότητα μέσα από την ανυπαρξία σου και την πλήρη ασυνειδητότητα της κατακερματισμένης σου ύπαρξης να ζήσεις μια τυπική καθημερινή μέρα. Ξάφνου συστήνεσαι ως ύπαρξη και αισθάνεσαι!! Η πρωινή κρύα ατμόσφαιρα , η μυρωδιά καμμένου ξύλου ,η φύση , τα γέλια και οι φωνές παιδιών η κούραση και το μεσημεριανό φαγητό , η θέαση και η αίσθηση αγαπημένων προσώπων φαντάζουν όχι πια καθημερινότητα και ρουτίνα , αλλά ανέλπιστο δώρο . Η πεμπτουσία του γίγνεσθαι ορίζεται από το χρονικό περιθώριο του συμβάντος της ύπαρξης. Ξαφνικά όλα αποκτούν πολύτιμη αξία που το επανασυσταθέν ον σου συλλέγει με περισσή απόλαυση. Στο δειλινό της ύπαρξής σου αναλογίζεσαι πόσο τυχερός ήσουν και σβήνεις ήσυχα με ένα χαμόγελο ικανοποίησης αποδεχόμενος το θερμοδυναμικό βέλος του χρόνου. Είχες τη χαρά να κάνεις το σύμπαν πιο ακατάστατο και αύξησες την εντροπία του συστήματος. Θα έπρεπε να ντρέπεσαι……αλλά κρυφογελάς σαν άτακτο παιδάκι που απόλαυσε τη ζαβολιά του.