Σε τοίχο χτυπάω κι όμως τον τρυπάω
Σκληρό το μέσα μου πώς το αντέχω..;;
Πώς λιώνει αυτό με μια αγκαλιά/
Πώς τρέμει στο γέλιο ενός παιδιού,
στην όψη θηλυκού,
στο φως του αστεριού;;
Σκιρτάει μπρος στα μάτια σου
τρυπάει φόβους και τρυπιέται
επιλέγει πότε θα νικήσει ή θα ηττηθεί
κατά κράτος θα χαθεί.
Θανάσης Παπαδημητρίου
2 σχόλια:
Αν είναι, όταν χάνεσαι, να γράφεις μετά τέτοια, χαλάλι!
Γεια σου Κατερίνα! Έχω χαθεί πράγματι όπως κι εσύ νομίζω. Το ποίημα είναι η δικαιολογία ....
Δημοσίευση σχολίου