Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

ΠΟΙΗΜΑ

Σε τοίχο χτυπάω κι όμως τον τρυπάω
Σκληρό το μέσα μου πώς το αντέχω..;;
Πώς λιώνει αυτό με μια αγκαλιά/
Πώς τρέμει στο γέλιο ενός παιδιού,
στην όψη θηλυκού,
στο φως του αστεριού;;
Σκιρτάει μπρος στα μάτια σου
τρυπάει φόβους και τρυπιέται
επιλέγει πότε θα νικήσει ή θα ηττηθεί
κατά κράτος θα χαθεί.

Θανάσης Παπαδημητρίου

2 σχόλια:

Κατερίνα είπε...

Αν είναι, όταν χάνεσαι, να γράφεις μετά τέτοια, χαλάλι!

ΣΚΥΛΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ είπε...

Γεια σου Κατερίνα! Έχω χαθεί πράγματι όπως κι εσύ νομίζω. Το ποίημα είναι η δικαιολογία ....