Πώς μπορεί κανείς να αποτραγικοποιήσει το θάνατο να
κατακτήσει ολοκληρωτικά την έννοια του τέλους για να μην τον στοιχειώνει πια αυτός
ο φόβος ; Δύσκολο εε;
Τρεις τυχαίες
φράσεις με βοήθησαν να προσεγγίσω μια διαφορετική θεώρηση του θανάτου.
1η φράση
- Περιμένω πώς και πώς
να πάω διακοπές , να αράξω στην παραλία και να γίνω ένα με την άμμο !
2η φράση
- Κοινός τόπος όλων
των αστεριών μετά το θάνατό τους είναι η
ένωση με τη μεγάλη και αδιαίρετη ενότητα του σύμπαντος. ( Μάνος Δανέζης ,
εκπομπή « Το σύμπαν που αγάπησα» )
3η φράση
-Οι γαλαξίες στο σύμπαν είναι περίπου όσες όλες οι παραλίες
του κόσμου. Κάθε γαλαξίας έχει τόσα άστρα όσους κόκκους άμμου έχει μια παραλία.
Κάπως έτσι λοιπόν , παντρεύοντας αυτές τις τρεις τυχαίες
φράσεις συνάγω το εξής συμπέρασμα :
Όπως περιμένουμε πώς
και πώς να πάμε και να αράξουμε στη παραλία για να βιώσουμε απώλεια συνείδησης (ή
καλύτερα απώλεια του λογικού που μας ελέγχει συνεχώς) και έτσι να χάσουμε κάθε αίσθηση του χώρου
και του χρόνου, κατά τον ίδιο ακριβώς
τρόπο πρέπει να αντιληφθούμε το τέλος μας και να μη φοβόμαστε να γίνουμε ένα με την αστρόσκονη στις ατέλειωτες παραλίες του
σύμπαντος. Μετά από μια υπέροχη ζωάρα έρχεται η ατέλειωτη χαλάρωση.
